Emilia Bohdziewicz "Zosia"

Emilia Bohdziewicz-Winiarska (1941-1994) - urodziła się w 1941 roku w Warszawie, gdzie studiowała na wydziale Architektury Wnętrz w Akademii Sztuk Pięknych. W 1969 roku uzyskała dyplom w pracowni Jana Kurzątkowskiego. Po studiach pracowała jako projektowaniem wnętrz i mebli. Tkaniną artystyczną zajęła się stosunkowo późno - dopiero pod koniec lat 70. Swoją pierwszą ukończoną pracę zaprezentowała podczas 8. edycji Biennale Tkaniny w Lozannie w 1977 roku. Kompozycja pt. Jak połączyć ze sobą punkty liniami prostymi na różne sposoby przy użyciu maszyny do szycia? wyróżniała się na tle ówczesnych tkanin, szczególnie polskich - była wyjątkowo minimalistyczna, skupiona na geometrii i rytmie.

W kolejnych latach artystka brała udział w wielu prestiżowych wystawach indywidualnych i zbiorowych w kraju i za granicą – m.in. w kolejnej edycji Biennale Tkaniny w Lozannie, Międzynarodowym Triennale Tkaniny w Łodzi czy wystawie miniatur tkackich w Londynie.

Jej interdyscyplinarne prace, balansujące na pograniczu tkaniny, haftu i rysunku, charakteryzowały się rytmicznymi układami kresek — pionowych, poziomych, ukośnych — przypominających kolumny tekstu. Za pomocą maszyny do szycia “rysowała nicią” na tkaninie, która pełniła dla niej funkcje surowca. Sama artystka bowiem nie tkała (w tradycyjnym rozumieniu tego słowa).

Jednym z jej największych osiągnięć w dziedzinie tkactwa była nagroda Grand Prix, którą otrzymała w 1987 roku na International Textile Competition w Kioto.  Jej mężem był artysta Ryszard Winiarski. Należała do grupy IXION. Zmarła w 1994 roku w Warszawie.

‍

WYBRANE WYSTAWY INDYWIDUALNE:

1980 Galeria “Zapiecek”, Warszawa

1985 BWA w Łodzi

1986 BWA w Zamościu

2017/2018 Jedenaście możliwych układów linii wertykalnych i horyzontalnych, Galeria Starmach, Kraków

‍

WYBRANE WYSTAWY ZBIOROWE:

1977 VIII Biennale Tkaniny w Lozannie, Szwajcaria

1979 IX Biennale Tkaniny w Lozannie, Szwajcaria

2023 Grantha, Galeria Szydłowski, Warszawa

‍

„Na kształt moich prac wpłynęły wrodzone skłonności matematyczno-kombinatoryczne, umiejętności krawieckie oraz – brak klasycznego tkackiego przeszkolenia. Najważniejsza w moim procesie jest faza wymyślania i sprawdzania koncepcji. Zanim jakąkolwiek zrealizuję w tkaninie, długo obmyślam każdy szczegół – na tyle dokładnie, że w trakcie wykonywania pracy nie podejmuję już żadnej decyzji. […] Pomimo wierności wobec programu, zawsze pojawiają się pewne niedokładności i niespodzianki, pochodzące z samej natury stosowanych przeze mnie surowców. Zależy mi na wyeksponowaniu charakteru tworzywa, podobnie, jak wydaje mi się ważne pozostawienie śladu ludzkiej ręki, wykonującej pewne czynności z określonym stopniem dokładności, nawet przy założonej precyzji.”

‍